Petrapraat

Mijn oudste zoon is vandaag net als vele andere kinderen begonnen aan zijn eindexamen. Reuze spannend en net zoals vele moeders ben ik waarschijnlijk zo mogelijk nog nerveuzer dan mijn kind. 12 Juni staat uitbundig omcirkeld in mijn agenda en zullen we samen het verlossende telefoontje afwachten of we de tas aan de vlag kunnen uithangen.

Het staat vast dat we de vlag met tas eraan uithangen als mijn oudste kanjer geslaagd is, geen twijfel over mogelijk. Naast het uithangen van de vlag loop ik minimaal een maand lang naast mijn schoenen, zal ik bij de diploma uitreiking voldoende zakdoekjes paraat moet hebben en zal ik oneindig blijven herhalen hoe trots ik op hem ben! Maar, laat ik niet vooruitlopen op de zaken, het is nog niet zover. De examens moeten nog beginnen, de spanning zit  op zijn hoogtepunt, de examenstress is voelbaar en de vermoeidheid van de ontbrekende schoolstructuur begint zijn tol te eisen.

Lang niet iedereen kan het gevoel van de examenstress ervaren, het aantal leerlingen wat zogenoemd thuiszitter is staat op 4.215 kinderen. Thuiszitters zijn kinderen die op een school staan ingeschreven en (tijdelijk) thuis komen te zitten. Deze kinderen hebben over het algemeen als doel om terug te keren naar het onderwijs. Deze kinderen hebben dus geen vrijstelling van de leerplicht.

Een kind die wel een vrijstelling van de leerplicht heeft is dus officieel geen thuiszitter. In de praktijk zijn de kinderen die vrijstelling van de leerplicht hebben op basis van artikel 5.a van de Leerplichtwet, ook met regelmaat thuiszitters, omdat er (nog) geen passende dagbestedingsplek is gevonden, door wachtlijsten of omdat alles buitenshuis gewoon te zwaar is. Deze kinderen zijn dus niet opgeteld bij de 4.215 kinderen. Ook niet opgeteld zijn de kinderen die niet ingeschreven zijn op een school en geen vrijstelling leerplicht hebben (‘absoluut verzuim’). De groep kinderen met ‘langdurig relatief verzuim’, kinderen die wel zijn ingeschreven maar al minimaal 4 weken niet of nauwelijks op school komen, leerplichtambtenaar weet ervan.

Tel je ook deze groepen op bij het aantal van 4.215 thuiszitters kom je op een totaal van meer dan 14.000 thuiszitters.

Dit is nog steeds niet het werkelijke aantal thuiszitters want naast dit enorme aantal zijn er ook nog de verborgen thuiszitter. Dat zijn de kinderen die ingeschreven staan op school maar minimaal 4 weken niet of weinig de school bezoeken, de leerplichtambtenaar weet er niet van omdat school het verzuim geoorloofd vindt. Niet meegeteld zijn ook de kinderen die  vrijstelling hebben van geregeld schoolbezoek op grond van artikel 11 van de Leerplichtwet. De verborgen thuiszitters die voor onbepaalde tijd geschorst zijn, thuiszitters waarvan de ouders illegaal zijn, de kinderen die geen volledig onderwijsprogramma volgen of wiens langdurig verzuim niet is gemeld bij de leerplichtambtenaar.

(Bron: stichting autipassend onderwijs Utrecht (cijfers uit schooljaar 2017/2018)

Er zijn dus in totaal ruim 14.000 kinderen waarvan het niet vanzelfsprekend is dat er ooit een vlag met tas naast de voordeur wappert. Ruim 14.000 kinderen waarbij ieder verhaal aangrijpend is, waarbij een vaak lange en hobbelige weg is gevolgd,  een weg met veel thuiszitten gekenmerkt door diepe dalen, afgewisseld met hoop, onbegrip, eenzaamheid, een weg vol angsten soms schaamte. Een weg die je niet wilt nemen maar waar je op terecht komt en waar het vaak lang duurt voordat er een afslag komt.  Een weg die ook wij met onze dappere tweeling zijn afgegaan.

Maar toch, ook al klinkt deze opsomming meer dan verdrietig, ik denk dat het niet bij iedereen alleen maar overheersend verdriet is. Ik behoor tot de groep bij wie de ontheffing van de leerplicht als verademing kwam, als een welverdiend en meer dan nodig rustpunt, als een afsluiting van jaren bikkelen. Mijn tweeling komt er wel, ben ik van overtuigd. op ieder hun eigen tempo, ieder hun eigen weg met ieder hun eigen leer- en ontwikkel manieren.  Aan hun vlag komt waarschijnlijk geen schooltas te hangen, maar misschien wel een paardrijcap, hondenriem of gewoon een hele grote trotse wapperende vlag.

Misschien zouden we af moeten van alleen de standaard vlaggen met tas. Een wimpel bij de vlag voor de kinderen bij wie de schoolcarrière net allemaal wat minder vanzelfsprekend verliep. Een dubbele vlag voor de kinderen die na uitval weer terugkwamen op school. Een extra gekleurde vlag voor de kinderen die moegestreden uit de leerplicht gaan.

Of zullen we gewoon met z’n allen een wapperende vlag niet als zelfsprekend beschouwen. Zullen we  het als vanzelfsprekend gaan beschouwen dat een vlag ook uitgangen wordt voor een kind dat op een andere manier zijn overwinning heeft behaald!

` artikel 5 leerplichtwet, vrijstelling leerplicht omdat de jongere op lichamelijke of psychische gronden niet geschikt is om tot een school te worden toegelaten (veel hoogbegaafden en kinderen met autisme)

artikel 11 leerplichtwet, vrijstelling van de leerplichtwet wegens gewichtige omstandigheden.

Eindelijk geen dertien meer! Ik weet nog zo ontzettend goed dat ik als kind absoluut geen dertien wilde worden. Ik wilde het niet vieren, ik wist zeker dat het een rampjaar zou worden. En….Het werd idd een rampjaar, ik kwam in het ziekenhuis te liggen, school lukte dat jaar totaal niet. Hoe hard ik ook bleef zeggen dat ik twaalf jaar was, het hielp niets. Het was en bleef gewoon een rampjaar.

Weet je eigenlijk waarom dertien een ongeluksgetal is geworden? Aan het Laatste Avondmaal zaten dertien man (Jezus en de twaalf apostelen) en niet veel later werd Jezus verraden. Er zijn ook  mogelijk andere oorzaken, zo werden in 1307 op vrijdag de dertiende alle Tempeliers opgepakt. En in een Noorse sage verschijnt de duivelse god Loki als dertiende gast op een feest en dompelt de aarde in rouw.

Toen mijn oudste bijna dertien jaar werd had ik wel even een slikmomentje. Mijn moeder herinnert mijn dertiende jaar ook nog heel goed en samen dachten we even terug aan dat heftige jaar. We spraken af om het niet te benoemen aan de kinderen en besloten ervan uit te gaan dat dertien jaar zijn ook gewoon leuk kan zijn! En dat was het voor mijn oudste, er gebeurde geen opvallend gekke of heftige dingen het was gewoon een jaar.

Dat gaf vertrouwen voor als mijn tweeling twintig maanden later dertien jaar zal worden! Helaas werd voor mijn tweeling hun dertiende  jaar ook bikkelhard. Al snel na hun dertiende verjaardag kwam het verlies van de twee puppy’s die zouden worden opgeleid tot hulphonden. Het begon zo mooi en hoopvol maar het verhaal had een verdrietig en nog steeds onbegrijpelijk einde. Later in het jaar volgde er voor mijn meis een ziekenhuisopname die voor het hele gezin veel impact had. Mijn zoontje hield zich zo dapper. Hij deed zo ontzettend zijn best maar helaas ook voor hem werd het allemaal teveel en was de wereld gewoon te groot, te boos en te onbegrijpelijk. Het werd een zwaar jaar waar we als gezin hard hebben geknokt om staand te blijven.

Komt het nou echt door het getalletje dertien? Ik heb het me zo vaak afgevraagd. Ik ben echt niet extreem bijgelovig. Alhoewel ik niet onder een ladder doorloop, vrijdag de dertiende geen favoriete dag van mij is denk ik niet dat het echt aan het ongeluksgetal dertien ligt.

Ik denk zelf dat dertien zo een omslag is. Een leeftijd waarop ineens heel veel van je gevraagd wordt. Zowel school als de rest van je omgeving vindt het meer dan normaal dat je meer verantwoordelijkheden krijgt en neemt. Neem bijvoorbeeld het vervoer naar school. Toen mijn jongste nog op het schooltje van de boerderij zat waar hij groep 7 en 8 heeft gedaan vond niemand het vreemd dat hij met de auto gehaald en gebracht werd. Toen hij na de boerderij de grote stap maakte naar het regulier voortgezet onderwijs was het ook nog ‘normaal’ voor de buitenwereld dat hij gebracht en gehaald werd. Maar zo halverwege het jaar werd er toch wel verwacht dat hij op de fiets naar school kwam. Waar het niet op de fiets kunnen deelnemen in het verkeer nooit een probleem was geweest werd het ineens een puntje van aandacht. Heel dapper was mijn zoontje naar de geschiedenisleraar toegestapt toen de leraar voorstelde om met de klas op de fiets naar een museum in de stad te gaan. Mijn zoontje probeerde na de les uit te leggen aan de leraar dat fietsen in het verkeer hem niet lukt. Helaas lachte de leraar hem hard uit… ‘Kom op, een gezonde Hollandse jongen kan toch zeker wel fietsen!’ ‘Niet aanstellen, ik zet een fiets klaar en gewoon trappen op de pedalen’. Jammer genoeg lukte het niet om met de betreffende leraar in gesprek te komen en kwam er op mijn mail waarin ik uitleg gaf over de combinatie autisme met angststoornis en verkeer geen reactie. De dag van het leuk bedoelde uitje was mijn zoontje ziek en voelde zich nog heel lang ellendig omdat hij als gezonde Hollandse jongen niet kan fietsen.

Tijdens het hele proces van het veranderen en ouder worden is het ook mooi en bijzonder om te zien dat de kinderen zelf steeds meer gaan begrijpen. Mijn meis weet  bijvoorbeeld heel goed dat het meer dan fijn is dat Liebe buiten of in een winkel kan zorgen dat voorbijgangers op de juiste afstand blijven. Mijn jongste kan steeds vaker zijn angsten tijdig aangeven waardoor heftige lichamelijke reacties soms uitblijven. Jarenlang hebben we geprobeerd om de kinderen klaar te maken voor de grote wereld. We zijn nu op een tijd aangekomen dat we de grenzen weten en deze zullen moeten accepteren. Sommige situaties zullen altijd een brug te ver blijven. Onze systeemtherapeut zegt ons dan; ‘Jarenlang heb je de kinderen leren aanpassen aan de omgeving, nu is het tijd dat je de omgeving aanpast aan je kinderen’.

Al met al ben ik toch stiekempjes heel blij dat de jongste nu ook  hun dertiende jaar voorbij zijn. Ik zeg kom maar op met de veertien! Samen met de honden zijn we klaar voor het groter worden en staan we sterker dan ooit!

Onze eerste vakantie met zijn viertjes en ook de eerste vakantie dat Rifky en Liebe meegaan als hulphonden in opleiding. Mijn oudste is met Be Active onderweg naar Duitsland om daar te gaan snowboarden. Wij hebben een hotel geboekt aan de Moezel met volpension. In het restaurant mogen geen honden. We hebben thuis afgesproken dat we Rif en Liebe tijdens ons eten op de kamer laten. We weten dat ze door hun europese erkenning mee mogen maar het is voor de honden ook allemaal vreemd, best hard werken met het steunen bij alle nieuwe indrukken dus ons eten is hun rustmoment, dachten we.

We kwamen in de middag aan bij het hotel. Tot grote vreugde van de kinderen bestond het laatste stuk van de route uit haarspeldbochten. ‘Speldbochten’ staat bij de kinderen gerant voor vakantiegevoel en genieten. Het hotel was mooi gelegen en grenste direct aan een wandelgebied waar de honden heerlijk los mochten en voluit konden rennen en spelen.  Hoe mooi en fijn. Na het uitpakken, uitlaten van de honden en verkennen van het hotel was het tijd voor ons eerste diner.

We kregen een tafeltje midden in een klein en redelijk vol restaurant, op de achtergrond muziek, niet wetend wat we gaan eten. Na 5 minuten in het restaurant stond ik weer buiten met mijn meis. Volledig overprikkeld, overstuur en bovenal vol onbegrip waarom Liebe niet mee mocht. Mijn man  was nog samen met de jongste in het restaurant. De jongste zat met een wit gezichtje van de buikpijn en misselijkheid aan het tafeltje. Toen we weer binnenkwamen vroeg hij met tranen in zijn ogen, ‘Mag ik al naar Rif?’

Zucht…. hoe hebben we het kunnen verzinnen om tijdens misschien wel het moeilijkste moment van de dag, het eten in een restaurant zonder de honden te gaan.

Gelukkig waren de medewerkers van het hotel meer dan begripvol en enige tijd later zaten we aan een rustige tafel samen met de honden te eten. Wouw, wat een steun gaven de honden. Natuurlijk weten we dit al veel langer, hebben we de steun al ontelbare keren ervaren maar dit moment, het was kippenvel, het was zo bijzonder hoe de kinderen zich konden herstellen door de aanwezigheid van de honden. En wat waren we trots op de honden, rustig en geduldig namen ze de knuffels in ontvangst en toen de kinderen aan het eten begonnen lagen ze superbraaf naast de stoel. Maar wat ook bijzonder was, het begrip en flexibiliteit van het hotelpersoneel. Geen enkel probleem om voor de rest van de midweek voor alle maaltijden hetzelfde tafeltje voor ons te reserveren,  onze bijzondere honden waren hierbij ieder keer meer dan welkom!

Was gedurende de hele vakantie de problemen zo eenvoudig op te lossen door het bijzijn van de honden? Dat is best een ingewikkelde vraag. Er waren momenten dat ik me echt afvroeg waar we aan begonnen zijn. We houden allemaal van de bergen, voelen ons meer dan thuis op de smalle wandelpaadjes die naar boven leiden van waaruit je de Moezel in alle pracht ziet stromen.  Maar hoe mooi en veel we ook genieten de angsten bij de kinderen zijn altijd aanwezig. De hoogte, het onbekende, spanning. Over het algemeen is de angst niet sterk genoeg om niet te gaan, maar tijdens een wandeling kan wel ineens de angst overheersen. Veel angsten worden gespiegeld met de honden. Op smalle paadjes niet altijd handig, we kwamen soms toch echt een paar handen tekort. Als extra moeilijkheid was niet iedere wandelroute nauwkeurig aangegeven waardoor het soms nodig was om tijdens de wandeling de route bij te stellen. Het blijkt keer op keer een pittige uitdaging om planningen bij te stellen. Maar op die momenten  ervaren we zoveel kracht van de honden. Die kunnen met hun knuffel hun kwispelende staart en hun vrolijke ongeduldige sprongen snel de rust weer terug doen laten keren.

Bij terugkomst in het hotel waren we na de wandeling allemaal moe en voldaan. De honden bij mijn meis op bed even niets en de mannen naar de sauna. Voor het eten liet ik de honden nog even lekker bij het hotel rennen en tijdens het eten aan onze rustige tafel lagen de vierpotige kanjers heerlijk naast de stoel  te slapen waar ze ongemerkt de steun gaven die de kinderen op dat moment nodig hadden.

Het grootste verschil dat Rif en Liebe nu hulphond in opleiding zijn zat eigenlijk in het aanzien van de vestjes. Op de site van het hotel staat nadrukkelijk dat in het restaurant geen honden mogen. Over het algemeen zijn wel gewend dat in Duitsland de honden gastvrij ontvangen worden.  Misschien hadden ze na uitleg aan het personeel ook wel zonder vestjes mee gemogen in het restaurant. Maar het fijne van de vestjes was dat ze ook nog een soort muurtje vormde voor de kinderen. Voorbij lopende gasten die de honden niet aanhalen of aaien omdat ze duidelijk zichtbaar ‘aan het werk waren’. Ook vormde ze een muurtje voor de bediening, er was voor de serveerster geen ruimte om naast de kinderen het eten uit te serveren. De honden lagen zo naast de stoel dat de borden over de tafel neergezet werden. Lijkt een kleinigheid maar het niet dichtbij staan van personeel geeft zoveel rust aan de kinderen.

Wat ik het meest fijne vond aan de  vestjes was wel het begrip. Geen vragen, opmerkingen over het ras van  honden, geen vragende blikken als je even met je kind naar buiten loopt omdat de spanning oploopt, maar voelbaar begrip, begrip zonder woorden op gepaste afstand!

Als wij op vakantie gaan is het een ware volksverhuizing. Het maakt niet uit of we nu een weekendje, midweek of 3 weken gaan de auto zit voller dan vol.  Deze vakantie ging mijn oudste snowboarden met Be Active. Mijn oudste gaat al een aantal jaren met veel plezier mee met de vakantieopvang van Be Active. Voor het eerst besloten wij met zijn vieren gedurende zijn vakantie ook een midweekje weg te gaan. Een hotel in Duitsland aan de Moezel. Ik dacht nog wat zal ik een ruimte overhouden in de auto nu we maar met z’n viertjes weggaan!

Een paar dagen voor we vertrekken maak ik een lijstje waarop ik schrijf wat we echt moeten meenemen. Ik weet van mezelf dat ik tijdens het laatste inpakken altijd het gevoel heb van alles te vergeten. Zo een lijstje voorkomt een groot deel van dit gevoel. De avond voor, in de praktijk vaak de ochtend van vertrek, ga ik inpakken. En eerlijk is eerlijk iedere keer opnieuw ben ik degene die vol stress zit vanwege de last-minute-inpak-druk. Ik kan niet weg als ik ons huisje niet netjes opgeruimd achterlaat en tegelijk loopt de spanning voor vertrek bij de kinderen en mijn man langzaam op. De honden voelen de onrust aan en rennen druk en uitgelaten heen en weer. Terwijl ik op dat moment eigenlijk de rust in huis moet brengen door duidelijkheid te geven over de exacte vertrektijd (ipv tussen 8 en 9 uur)loop ik als een mopperende kip zonder kop de tassen in te pakken, op te ruimen en en een soort lunch voor onderweg te maken.

Waarom pak je dan niet eerder in? O echt, ik heb dat meerdere malen geprobeerd. In alle rust daags van te voren een stapeltje maken wat in de tas kan. Geen succes.

Tot het allerlaatste moment is werkelijk alles wat de tas in gaat nog nodig. Hoe kan je nou schoon ondergoed uit je kast pakken terwijl je weet dat er ook ondergoed in je tas ligt? Onmogelijk! Dan moet het toch uit je tas gepakt worden, of beter nog toch even terug in de kast om dan de bovenste van de stapel te kunnen pakken. Dit geldt natuurlijk ook voor je sokken, broek, shirts, spelletjes, kortom geldt voor alles. Ik heb het opgegeven de logica te volgen en om het voor mijzelf makkelijk te maken worden deze tassen gewoon op het laatste moment ingepakt. Zoveel werk is dat niet toch? Nou, ik kan je vertellen daar verkijk ik mij iedere vakantie opnieuw op.

Het is een paar uur voor vertrek en de tassen zijn ingepakt. Dan komt het moment dat je overal ogen moet hebben. Vooral mijn meis is meester in smokkelen. 1 Dekentje mee voor een midweek? Veel te weinig, moet zeker een reserve dekentje mee, en wat als je dan toch liever op het zachte dekentje wil? Tja dan moet die ook mee, maar voor het zachte dekentje moet natuurlijk ook een reserve mee. En natuurlijk een dekentje extra voor de zekerheid  en dat ene dekentje waar Liebe vannacht zo lekker tegenaan lag dat kunnen we echt niet thuislaten. Op een onbewaakt ogenblik worden er in de tassen die klaarstaan de dekentjes gepropt. Maar ojee, onderweg hebben we ook nog dekentjes nodig, en speelgoed en kluif touwen voor Liebe, speeltjes voor Rif en ook natuurlijk van alles een reserve! Dus mijn meis maakt met grote zorgvuldigheid de achterbank van de auto op met laagjes van dekentje en schuift de speeltjes onder de stoelen.

Als ik de overvolle tas en achterbank zie met een overvloed aan dekens en touwen volgt na de discussie de onderhandeling. Oke, 1 zacht dekentje extra, 1 extra touw….. Zoals ik al zei, mijn meis is echt meester in smokkelen, in het hotel verbaas ik me dan ook opnieuw over haar smokkel-kwaliteiten als ik de hoeveelheid dekentjes zie die meegeglipt zijn.

Omdat de dekentjes en kleedjes altijd fors ruimte innemen dacht ik deze midweek ruimte te besparen op toiletspullen. Ik had handige kleine flesjes gekocht en de vertrouwde douchefris, crème en shampoo in de kleine flesjes gegoten, dat scheelt veel ruimte! Ik werd er helemaal vrolijk van.  Het was me wel opgevallen dat de tas van mn meis loodzwaar was maar ik had daar eigenlijk geen aandacht aan geschonken. Aangekomen in het hotel pakte we de tas uit.  Tot mijn grote verbazing zag ik een behoorlijke voorraad flessen shampoo, douche fris en crème onder in de tas. ‘Goed he mam’, roept mijn meis enthousiast ‘voor als de kleine flesjes op zijn!!!’ Ik kijk naar de grote flessen en zie er van elk keurig twee in de tas, tja altijd reserve meenemen!

Uiteindelijk zat onze auto net zo propvol als anders en hadden we van alles voldoende reserve spullen bij ons. Maar wat geniet ik er toch van dat we zo een geluk hadden dat het stiekem mee gesmokkelde extra reserve dekentje voor Liebe precies paste bij het bed. Hoe lekker slaapt dat, zou er toch niet aan moeten denken dat juist dat dekentje niet mee was🙊

In deel twee van deze blog schrijf ik over ons verblijf aan de Moezel,  de eerste vakantie dat Liebe en Rifky meegaan als hulphonden in opleiding.