Petrapraat

Levend verlies ken je die term? Zelf hoorde ik het enkele maanden geleden voor het eerst. Ik weet nog dat mijn eerste gedachten waren, dat is niet op mij van toepassing. Ik dacht dit is van toepassing op ouders van een ernstig ziek kind met bijvoorbeeld een zeldzame stofwisselingsziekte of kanker. Ik dacht meteen terug aan onze periode in het Ronald mcdonald huis waar we verbleven toen onze meis als baby een zware operatie onderging in het kinderziekenhuis.
Ik dacht terug aan een ontmoeting met een dappere moeder, ik vond haar een sterke bijzondere vrouw. Onze meis van toen drie maanden oud lag na een geslaagde operatie te vechten op de IC voor haar toekomst. Het driejarige zoontje van de dappere moeder lag een kamer verder, hij vocht voor zijn laatste weken…

Mijn beeld van het levend verlies blijkt niet juist. Levend verlies gaat om terugkerende gevoelens van verdriet en rouw als je ouder bent van een kind met een beperking of chronische aandoening.
Nog steeds vind ik het een heftige term waarvan ik denk dat hij niet helemaal op mij van toepassing is. Alhoewel…..Ik wilde afgelopen zomer heel graag met mijn meis een buitenrit maken. Bij meerdere maneges kreeg ik een NEE, een Nee omdat ze het niet aandurfde vanwege de conversiestoornis. Deze nee bezorgde mij absoluut een moment van verdriet. Net als in een rouwproces zat ik eerst in de ontkenning, ik moest en zou een manege vinden die niet zo moeilijk deed. Vervolgens werd ik ontzettend boos, hoe halen ze het in hun hoofd om NEE te zeggen! Later kon ik hun kant wel begrijpen, oke nog steeds met moeite maar als ik mijn best doe begrijp ik de afwijzing.

Door de jaren heen heb ik geleerd mijn ervaringen in het kinderziekenhuis een plek te geven. Niet continu tegenslagen te vergelijken met het afscheid nemen van een veel te jong kind. Toen ik me meer verdiepte in de term levend verlies dacht ik; ja inderdaad het leven met kinderen met een beperking is ook een verlies en heeft verwerking nodig. Het is niet te vergelijken met het definitief afscheid moeten nemen van je kind, het is een ander verlies, maar wel een verlies. Voor ons is het vanzelfsprekend geworden dat sommige activiteiten niet kunnen. Neemt niet weg dat ik ze diep van binnen niet zou willen. Neemt ook niet weg dat de confrontatie van de gedwongen grenzen regelmatig best pijn doen.

Manu kierse, klinisch psycholoog en rouwspecialist introduceerde de term Levend Verlies. Verlies waar je niet over kunt rouwen. Het betreft namelijk chronische rouw die in elke levensfase opnieuw terugkomt. Hij beschrijft het levend verlies als pittig en intensief. Met name wanneer je bij mijlpalen weer geconfronteerd wordt met wat jouw kind nog niet kan of nooit zal kunnen. Hij heeft denk ik toch wel een punt, want de confrontatie van het gemis of verlies kan je zomaar overvallen. Wat ik heel mooi vind is dat hij daarbij ook benoemt dat het een proces is dat kracht geeft. Je krijgt enorme doorzettingsvermogen, je wordt steeds assertiever en kunt meer genieten van de kleine dingen die er echt toe doen.

Een beperking stopt niet bij de grens, hij neemt geen vakantie, waar je ook gaat hij gaat altijd met je mee. Er zijn momenten dat ik bij mezelf denk, waarom, waarom verzin ik het dan om op vakantie te gaan? Weg uit de veilige omgeving, weg van de stevige structuur…
Maar dan besef je dat je dankbaar moet zijn met de soms kleine momenten.  Dierbare momenten dat je met elkaar geniet. De momenten dat je de wereld om je heen kan vergeten. De momenten dat je overvallen wordt door dankbaarheid.

Ik ben dankbaar dat wij als gezin de liefde voor de bergen van Oostenrijk delen. Dat wij na jaren opnieuw de stap hebben durven te nemen om naar dit prachtige land te gaan. De steun van de honden is hierin van onschatbare waarde. Hoe bijzonder en fijn dat de honden ook zichtbaar genieten van de dagelijkse lange bergwandelingen! En dan bedenk ik me, wat nou kleine geniet momenten; niets kleins aan! We hebben het gewoon gedaan, we zijn in Oostenrijk, we hebben elkaar, we hebben de honden en we maken  dagelijks intens mooie herinneringen,  meer kan je toch niet wensen?
 

Begin mei toen de examens begonnen schreef ik een blog ‘Ook vlaggen voor thuiszitters?’ Ik begon de blog dat ik geen enkele twijfel zou hebben om de vlag uit te hangen als blijkt dat mn oudste geslaagd is. 

Gisteren was het zo ver, het verlossende telefoontje;  Met een prachtige cijferlijst is mn oudste topper geslaagd     

Vol trots hangt de vlag met tas aan het huis! Nog steeds heb ik geen moment twijfel gehad of we de vlag wel zouden uithangen. Ik twijfelde wel of ik de foto hier zou plaatsen.

Afgelopen uren heb ik vele berichten in verschillende groepen voorbij zien komen waarin  staat dat het aanzien van foto’s en lezen van alle vrolijke geslaagd berichten pijnlijk is. Toch kies ik ervoor om de foto delen.

In mn blog ‘Ook vlaggen voor thuiszitters’  sluit ik af met het idee om

niet alleen voor slagen bij school examens, maar voor alle grote overwinningen  de vlag uit te hangen voor je kind. Als de schoolse setting niet lukt weet ik zeker dat na een andere (lange) weg ook zonder officieel schooldiploma het kind op zijn eigen manier een overwinning behaald die gevierd wordt, dus ook voor hun zal op een dag de vlag wapperen!!

Mn man en ik zijn meer dan trots op onze oudste zoon maar ook trots op onze tweeling die ook met intense en oprechte blijdschap kijkt naar de vlag met tas speciaal voor hun grote broer, ze weten ook voor hun zal de vlag bij een overwinning uithangen. Want overwinningen behalen we allemaal en vieren we!

BeantwoordenDoorsturen

Mijn oudste zoon is vandaag net als vele andere kinderen begonnen aan zijn eindexamen. Reuze spannend en net zoals vele moeders ben ik waarschijnlijk zo mogelijk nog nerveuzer dan mijn kind. 12 Juni staat uitbundig omcirkeld in mijn agenda en zullen we samen het verlossende telefoontje afwachten of we de tas aan de vlag kunnen uithangen.

Het staat vast dat we de vlag met tas eraan uithangen als mijn oudste kanjer geslaagd is, geen twijfel over mogelijk. Naast het uithangen van de vlag loop ik minimaal een maand lang naast mijn schoenen, zal ik bij de diploma uitreiking voldoende zakdoekjes paraat moet hebben en zal ik oneindig blijven herhalen hoe trots ik op hem ben! Maar, laat ik niet vooruitlopen op de zaken, het is nog niet zover. De examens moeten nog beginnen, de spanning zit  op zijn hoogtepunt, de examenstress is voelbaar en de vermoeidheid van de ontbrekende schoolstructuur begint zijn tol te eisen.

Lang niet iedereen kan het gevoel van de examenstress ervaren, het aantal leerlingen wat zogenoemd thuiszitter is staat op 4.215 kinderen. Thuiszitters zijn kinderen die op een school staan ingeschreven en (tijdelijk) thuis komen te zitten. Deze kinderen hebben over het algemeen als doel om terug te keren naar het onderwijs. Deze kinderen hebben dus geen vrijstelling van de leerplicht.

Een kind die wel een vrijstelling van de leerplicht heeft is dus officieel geen thuiszitter. In de praktijk zijn de kinderen die vrijstelling van de leerplicht hebben op basis van artikel 5.a van de Leerplichtwet, ook met regelmaat thuiszitters, omdat er (nog) geen passende dagbestedingsplek is gevonden, door wachtlijsten of omdat alles buitenshuis gewoon te zwaar is. Deze kinderen zijn dus niet opgeteld bij de 4.215 kinderen. Ook niet opgeteld zijn de kinderen die niet ingeschreven zijn op een school en geen vrijstelling leerplicht hebben (‘absoluut verzuim’). De groep kinderen met ‘langdurig relatief verzuim’, kinderen die wel zijn ingeschreven maar al minimaal 4 weken niet of nauwelijks op school komen, leerplichtambtenaar weet ervan.

Tel je ook deze groepen op bij het aantal van 4.215 thuiszitters kom je op een totaal van meer dan 14.000 thuiszitters.

Dit is nog steeds niet het werkelijke aantal thuiszitters want naast dit enorme aantal zijn er ook nog de verborgen thuiszitter. Dat zijn de kinderen die ingeschreven staan op school maar minimaal 4 weken niet of weinig de school bezoeken, de leerplichtambtenaar weet er niet van omdat school het verzuim geoorloofd vindt. Niet meegeteld zijn ook de kinderen die  vrijstelling hebben van geregeld schoolbezoek op grond van artikel 11 van de Leerplichtwet. De verborgen thuiszitters die voor onbepaalde tijd geschorst zijn, thuiszitters waarvan de ouders illegaal zijn, de kinderen die geen volledig onderwijsprogramma volgen of wiens langdurig verzuim niet is gemeld bij de leerplichtambtenaar.

(Bron: stichting autipassend onderwijs Utrecht (cijfers uit schooljaar 2017/2018)

Er zijn dus in totaal ruim 14.000 kinderen waarvan het niet vanzelfsprekend is dat er ooit een vlag met tas naast de voordeur wappert. Ruim 14.000 kinderen waarbij ieder verhaal aangrijpend is, waarbij een vaak lange en hobbelige weg is gevolgd,  een weg met veel thuiszitten gekenmerkt door diepe dalen, afgewisseld met hoop, onbegrip, eenzaamheid, een weg vol angsten soms schaamte. Een weg die je niet wilt nemen maar waar je op terecht komt en waar het vaak lang duurt voordat er een afslag komt.  Een weg die ook wij met onze dappere tweeling zijn afgegaan.

Maar toch, ook al klinkt deze opsomming meer dan verdrietig, ik denk dat het niet bij iedereen alleen maar overheersend verdriet is. Ik behoor tot de groep bij wie de ontheffing van de leerplicht als verademing kwam, als een welverdiend en meer dan nodig rustpunt, als een afsluiting van jaren bikkelen. Mijn tweeling komt er wel, ben ik van overtuigd. op ieder hun eigen tempo, ieder hun eigen weg met ieder hun eigen leer- en ontwikkel manieren.  Aan hun vlag komt waarschijnlijk geen schooltas te hangen, maar misschien wel een paardrijcap, hondenriem of gewoon een hele grote trotse wapperende vlag.

Misschien zouden we af moeten van alleen de standaard vlaggen met tas. Een wimpel bij de vlag voor de kinderen bij wie de schoolcarrière net allemaal wat minder vanzelfsprekend verliep. Een dubbele vlag voor de kinderen die na uitval weer terugkwamen op school. Een extra gekleurde vlag voor de kinderen die moegestreden uit de leerplicht gaan.

Of zullen we gewoon met z’n allen een wapperende vlag niet als zelfsprekend beschouwen. Zullen we  het als vanzelfsprekend gaan beschouwen dat een vlag ook uitgangen wordt voor een kind dat op een andere manier zijn overwinning heeft behaald!

` artikel 5 leerplichtwet, vrijstelling leerplicht omdat de jongere op lichamelijke of psychische gronden niet geschikt is om tot een school te worden toegelaten (veel hoogbegaafden en kinderen met autisme)

artikel 11 leerplichtwet, vrijstelling van de leerplichtwet wegens gewichtige omstandigheden.